De roman 'De eeuwige jachtvelden' zou een kroniek kunnen heten. Van een landschap, van geruchten die de ronde doen over ongelukkige families, maar vooral van een romance. De liefdesrelatie tussen Victor en zijn jongere zuster Lisa doet veel stof opwaaien, in het gezin waarin zij opgroeien, in het bijna uitgestorven dorp Oude Huizen en in de geesten van toevallige passanten. Het boek schetst de eerste stuiptrekkingen der liefde - de kiem van de romance - in de laatste kinderjaren van de held en de heldin, vertelt van het bloeien en verwelken van de adoratie en laat Lisa en Victor tenslotte over aan hun lot, dat geen triest lot genoemd mag worden. Niet de geringste rol in deze roman is weggelegd voor het detail. De trillende vleugels van het waterjuffertje, het insect van het ven. De finesses van een verschiet, ontwaard vanuit een korenveld. De stemming der gelieven, na een doorwaakte nacht. In 'De eeuwige jachtvelden' wordt de lezer volgens een oude traditie meegesleept naar een spannen