Arabist Maurits Berger doet opnieuw verslag van zijn persoonlijke ervaringen in de islamitische wereld. Hij beschrijft een periode vol aangrijpende gebeurtenissen: de aanslagen van moslimextremisten in Egypte, de tweede intifada in Palestina, de dood van de Syrische dictator Assad en de aanslagen van 11 september.

Maar hoezeer Berger zich ook thuis voelt in de cultuur, de gebruiken en gewoonten in de Arabische wereld, toch blijft hij een buitenstaander. Hij stoort zich aan het gebrek aan individuele vrijheid, maar tegelijkertijd beseft hij dat dat de prijs is die men betaalt voor een sterke gemeenschapszin, hechte familiebanden en duidelijke normen en waarden. Als Nederlander is hij geneigd de rol van de religie nagenoeg te ontkennen, terwijl die in de Arabische wereld bijna gelijk staat aan iemands identiteit. Religieuze tolerantie staat in beide werelden hoog aangeschreven, maar krijgt een heel andere invulling.

Na 11 september vliegt Berger een half jaar lang iedere drie weken op en neer tussen Syrië en Nederland en wordt hij sterker dan ooit geconfronteerd met het wederzijdse onbegrip tussen twee werelden, die voor hem ook twee thuislanden zijn.