Polian begon zijn groene loopbaan als volbloed romanticus. Zijn tuin moest een geheel vormen met de natuur; hekken waren uit den boze. De gevolgen bleven niet uit. Er ontbrandde een hevige strijd tussen Polian en zijn tuinbewoners, die hij 'op verantwoorde wijze' trachtte te beslechten en uiteraard verloor. Want de natuur laat zich de wet niet voorschrijven. En zo ploeterde de tuinman voort. Polian geeft kostelijke anekdotes; over zijn vader, die de buren tot wanhoop drijft omdat hij wel zijn initialen in het gezin maait, maar het gras verder aan zijn lot overlaat, over het snobisme onder tuinders en het fabeltje van de 'groene vingers'. Hij verklapt veel tuingeheimen en geeft daarnaast vruchtbare informatie over bemesting, pesticiden, het planten van bomen en aanschaf van tuingereedschap.