Een steeds terugkerend thema in de managementliteratuur is het uitsluiten van het toeval. Alles wat niet in een meetbaar regelsysteem past, wordt als onbestuurbaar en daarmee impliciet als irrelevant beoordeeld. Dit is onmiskenbaar de veronderstelling achter menig best practice-managementmodel. De drang om de 'werkelijkheid' vast te zetten in strakke formats met negatieve feedbacksystemen staat echter volstrekt haaks op de veelvormigheid van maatschappelijke en organisatorische ontwikkelingen. Geen wonder dat we met onze traag draaiende hoofden de tijden op weg naar de eeuwenwisseling als turbulent en dynamisch ervaren. Is dat de reden waarom de glans van al excellente ondernemingen al binnen enkele jaren sterk verbleekt?