Sinds de uitvinding van de gevoelige plaat hebben Nederlanders buitenlanders gefotografeerd. Hoe hebben die foto's onze kijk op de ander beïnvloed? Foto's uit den vreemde hebben veel weg van een trofee. Mag je een mens of dier om welke reden ook niet zelf verzamelen, dan neem je een foto mee naar huis om toch iets te hebben. Het resultaat is ernaar. Op menige foto staren de vreemde snuiters je aan als een in de koplampen verschrikt konijn. Dit is geen portret, dit is een confrontatie.De fotograaf met zijn lens enerzijds, aan de andere kant de snuiter met zijn ogen, tasten de twee elkaar af als wij en zij, hunnie en ons. Er zit nauwelijks afkeer of bewondering in de eerste foto's, alleen verbazing, als die van een jongen die na jaren strikte jongensschool opeens een meisje te zien krijgt.Uitvinding en opkomst van de fotografie vielen ruwweg samen met ontdekking en acceptatie van buitenlanders. Bekijk je de foto's van vreemde volkeren chronologisch, dan zie je door de ogen van de fotograaf hoe onze blik geleidelijk veranderde, van paf staan tot herkenning. // Inderdaad waren buitenlanders vroeger plat. Met de opkomst van de fotografie groeide de belangstelling voor 'vreemde' volkeren explosief. En zij, indianen of Eskimo's waren tenslotte uit foto's zo bekend, dat we met teleurstelling keken naar de 'echte' indianen, zonder veren of pelsjas. Over die confrontatie gaat de tentoonstelling en dit boek. Je ziet hoe de kennismaking destijds verliep via de luie stoel, en niet via de reisbrochure, zoals nu. De foto's zijn, in boek en Grote Kerk in Amsterdam, gegroepeerd volgens losse categorieen: Rare Snuiters, Edele Wilden (ook Rudi Carrell maakt een sprong), Arme Schepsels, Lustobjecten, etc. Dekkers' spitse en uitdagende teksten maken de tentoonstelling: hij legt voortdurend 'andere', verrassende -en melige - verbanden. Keken/kijken we zo? Tentoonstelling en boek: beide ervaringen zijn interessant en amusant. Tientallen zwartwitfoto's.