Emoties zijn zichtbaarder dan ooit. Ze worden niet meer in stilte verwerkt maar openlijk, vaak samen met (vele) anderen.
Waarom worden steeds meer publieke tranen geplengd? Is het spel of ernst?
Hoe is de 'emo-factor' zo'n grote rol gaan spelen in de maatschappij?

Historicus Henri Beunders beschrijft de veranderingen in onze emotiehuishouding sinds de jaren vijftig en ziet een groeiende kloof tussen 'goede' en 'foute' emoties. Het uiten van angst, woede en schaamte bijvoorbeeld was in onze cultuur taboe, maar ook bij vreugde, plezier, en seksuele lust gold beheersing lange tijd als summum van verstandig gedrag. Onze onderdrukte emoties zijn sindsdien aan de oppervlakte gebracht.

Beunders analyseert de betekenis van emoties bij publieke begrafenissen (JFK, prinses Diana), feesten (inhuldiging van Beatrix, Koninginnedag), tv-gebeurtenissen (Open het Dorp, maanlanding, WK voetbal), rampen en slachtofferschap (Watersnood, Enschede, Volendam) en vraagt zich af welke rol nostalgie en kitsch spelen.

De emotiecultuur vond in de jaren negentig zijn hoogtepunt. Kenmerkend zijn de enorme ik-gerichtheid en de dubbelzinnigheid, zo niet gespletenheid van de moderne mens: totale expressie én totale beheersing zijn vereist, zeker in de mediawereld.
Toch worden nu de eerste aanzetten zichtbaar van een nieuw emotioneel evenwicht.