Honderdduizenden zwarten werden vanaf de zeventiende eeuw door Hollandse slavenhandelaren naar Suriname verscheept om daar op de plantages te werken. Veel van hen berustten niet in hun lot, ze liepen weg om in oerwoud en moeras hun eigen gemeenschappen te stichten. Tot de afschaffing van de slavernij in 1863 verdedigden zij zich hardnekkig en vindingrijk tegen de blanke soldaten.

In 1951 wordt de strijd van hun voorouders voor Surinaamse studenten in Amsterdam de inspiratie voor hun nationalisme. Het begint met een culturele vereniging: Wie Eegie Sanie (onze eigen dingen). Ze veredelt de taal van de weggelopen slaven, verbeeldt hun historie in toneelstukken en keert zich tegen de Nederlandse overheersing.

Maar als Suriname in 1975 onafhankelijk wordt, is het enthousiasme daarvoor in het moederland groter dan in de jonge republiek zelf. Hoe komt het dat het Surinaamse nationalisme, in Nederland opgeschoten, naar Paramaribo overgeplant, daar nooit tot bloei is gekomen? In 1980 proberen jonge militairen er via een staatsgreep alsnog ernst mee te maken, maar hun revolutie loopt uit op moordpartijen, burgeroorlog en drugssmokkel.

In gesprekken met betrokkenen reconstrueert John Jansen van Galen de geschiedenis van het Surinaamse nationalisme en beschrijft de opkomst, triomfen en tekortkomingen. Hetenachtsdroom geeft de geschiedenis van Suriname, schetst een politiek portret en geeft daarmee inzicht in de actualiteit van het land.