Hotel Almere gaat over de laatste poging van de Nederlanders zichzelf in de polders nog eens opnieuw uit te vinden, over het hardnekkige vertrouwen in de maakbaarheid van een samenleving onder zeeniveau, en over echec: de polders worden meestal met afschuw of argwaan bekeken, het is een buitenland binnen Nederland geworden, het laatste westen, het laatste moeras, waar een put in de Tureluursweg niet te dempen is, waar je nog eindeloos naar het noorden kan rijden, waar de eerste bewoners op sociaal-darwinistische grondslag werden geselecteerd, en waar de uitbreidingswijken nog jaren een slag te groot of een fractie te benepen zijn.

Hotel Almere is ook een boek over skinheads in Lelystad en een charismatische junk die een jaar lang bijna machtiger is dan de gedesillusioneerde burgemeester, over pionerende boeren achter Emmeloord die in Nagele opnieuw het Hollandse dorp willen bedenken, en over de strijd tussen biologen en ingenieurs om wat het enige echte laatste paradijs van Nederland is, de Oostvaardersplassen. En ten slotte is Hotel Almere een ode aan het vlakke land, de rechte lijnen en het onverwoestbare optimisme van een volk dat achter zijn dijken hardnekkig probeert alleen op zichzelf te lijken.