'Nadat hij zijn trui over zijn hoofd had getrokken en zijn bloes van zijn schouders had laten zakken, bleef hij geruime tijd naar zijn bovenlichaam staan kijken: hij vond het niet alleen om te huilen zo mooi, hij voelde zich er ook meer toe aangetrokken dan tot dat van enig andere, hem bekende jongen; het riep, met het verlangen, tegelijkertijd een tomeloze dadendrang in hem wakker en een verheven, aan zwaarmoedigheid grenzende ontroering waarin het verlangen, als ontstegen aan het lichamelijke, door geen enkel aards genot bevredigd leek te kunnen worden.'