In drie weken bijna 4000 kilometer op de fiets afleggen, iedere avond in een ander hotel, iedere dag bijna hetzelfde eten. Koppijn of griep zijn geen excuus; de Tour de France jaagt voort. Vervelende, vlakke etappes, korte draaiingen langs afgronden, hagel en regen, altijd wind op de kop, maar ook die stinkend stekende zon de hele dag in de nek. Om zeven uur 's ochtends opstaan, spaghetti eten en de benen laten masseren, dan 267 kilometer rijden en op 13 minuten na de winnaar binnenkomen. In de Tour van 1992 staat een handvol favorieten elkaar naar het leven. Breukink aast op revanche, Indurain wil weer winnen, Bugno vindt dat dit zijn jaar moet worden, Hampsten heeft nog altijd iets te bewijzen, Chioccioli rijdt zijn eerste Tour, Chiappucci zit alweer te lachen, Rooks denkt goed te zijn, Theunisse fietst al een heel seizoen, Bouwmans debuteert, Leblanc denkt weer aan geel en Lemond... wat wil die ook weer? Naast de kopmannen rijden er nog anderen rond, kerels die misschien nog wel wee