Het boek dat beroemd is geworden als De imitatione Christi bestaat uit vier gedeelten, gewoonlijk traktaten genoemd; ze vormen de weerslag van een leven lang ervaring als novicenmeester,degene in een klooster die verantwoordelijk was voor de vorming van pubers in de jaren dat ze zich binnen
het klooster voorbereidden op het afleggen van de geloften en een leven ‘in navolging van Christus’: als monnik. Hierbij legt hij niet de nadruk op de formele regels (die waren in zijn klooster immers al door Augustinus vastgelegd) maar juist op praktische raadgevingen en manieren om je aan de harde, vaak tegennatuurlijke regels te kunnen houden. Door zijn oog en begrip voor de menselijke
zwakheden van zijn novicen weet Thomas ondanks de strenge, ascetische idealen van het kloosterleven toch een heel menselijke, vaderlijke toon te creëren in een opmerkelijk
eenvoudig en direct Latijn.Paul Silverentand heeft er in zijn nieuwe vertaling naar gestreefd een toon te treffen die weerklank vindt bij een dergelijk publiek in het heden – en ook al heeft dat publiek weinig affiniteit met het
kloosterleven, hij is wonderwel geslaagd