Onderdeel van de serie Baskerville serie.

Met zijn Sombere gedichten (Tristia) en vervolgens zijn Brieven van de Zwarte Zee heeft Ovidius de toon gezet voor de 'Exilliteratur': al twintig eeuwen is hij het voorbeeld voor dichters in ballingschap en andere eenzame zielen, die hun geliefden, hun land en hun taal missen.Ovidius, door keizer Augustus in de herfst van het jaar 8 n.Chr. verbannen, begon al tijdens de reis naar Tomi, aan de Zwarte Zee, gedichten naar Rome te zenden. Eenmaal aangeland hield hij daar niet, meer mee op. De beschrijvingen en klachten in de meeste van die gedichten beogen een praktisch doel: via zijn vrouw en vrienden toestemming te krijgen om verplaatst te worden naar een vriendelijker en veiliger oord dichter bij Rome. Naarmate half tot hem doordringt dat dat niet zal lukken (maar hij blijft het proberen), gaat hij het schrijven meer en meer zien als homeopathisch middel: verlichting van smart door de expressie ervan. Ovidius is in 17 of 18 in Tomi overleden.Sombere gedichten, gebundeld in vijf boeken, bevat in totaal vijftig elegieën, voor de helft in de vorm van brieven. Het beroemdst zijn het 'Afscheid van Rome' (I.3) en zijn 'Autobiografie' (IV 10), maar er zijn ook beschrijvingen van winterstormen, vriendschapsbetuigingen, klachten over uitblijvende post, uitbarstingen tegen vijanden, schetsen van barbaarse zeden, herinneringen aan Rome, liefdesverklaringen en vermaningen aan zijn vrouw, en nog veel meer.Het is blijkbaar moeilijk om moreel en literair-kritisch neutraal te staan tegenover deze ballingschapspoëzie. Vanaf Ovidius' tijd heeft ze tegengestelde reacties gewekt. Velen hebben zich geërgerd aan zijn vleierij van Augustus, zijn egocentrisme, zijn gebrek aan zelfbeheersing. Anderen bewonderen hem als de persoonlijkste dichter van de klassieke oudheid, die ook in de beroerdste omstandigheden zijn speelse en welluidende kunst blijft demonstreren en verdedigen.De vertaling zoekt door woordkeus, rijm en ritme aansluiting bij de traditie van de vormvaste Nederlandse poëzie. Uni