'Filosoferen is leren hoe te sterven' - hoe filosofen dachten over de dood en hoe de dood kwam voor de filosofen
De zestiende-eeuwse filosoof Michel de Montaigne was gefascineerd door de dood: 'Ik [heb] me aangewend de dood niet alleen in gedachte te houden, maar er ook voortdurend over te praten; en er is niets waarnaar ik zo graag informeer als naar hoe mensen gestorven zijn: wat zij hebben gezegd, hoe hun gelaatsuitdrukking was en hun houding; ook zijn er in de geschiedenisboeken geen andere passages waar ik zo aandachtig nota van neem. Wie de mensen leert te sterven, leert ze te leven.'
Geïnspireerd door deze woorden behandelt dit boek de dood van ruim twintig filosofen: hoe dachten zij over de dood en hoe brachten ze het er zelf van af?
Sommige van deze 'filosofische sterfgevallen' zijn aangrijpend, sommige sensationeel of bizar, anderen zijn juist alledaags. Socrates werd veroordeeld tot de gifbeker en ook Seneca moest zelfmoord plegen, Hume stierf net zo waardig als ongelovig. Lamettrie overleed na het eten van een bedorven pastei, Gödel daarentegen hongerde zichzelf uit. Spinoza stierf als een wijze, terwijl Nietzsche pas tien jaar nadat hij krankzinnig was geworden uit zijn lijden werd verlost, en Schopenhauer ging nog even, nadat hij was opgestaan uit bed, in zijn sofa zitten en viel toen rustig in een slaap waaruit hij nooit meer zou ontwaken.