In september 1890 verscheen Gorters bundel Verzen, door Willem Kloos bestempeld als 'de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie'. Met zijn bijzondere gebruik van woord- en zinsvormen, gewaagde neologismen en klankschilderingen werd Herman Gorter de grootste dichter van zijn generatie en een ijkpunt voor de moderne poëzie van Leopold, Roland Holst, Marsman en Lucebert.
Je hoeft geen hoogontwikkelde poëzielezer te zijn om de eenvoud én de echtheid te ervaren van regels als:
Zie je ik hou van je,
Ik vin je zoo lief en zoo licht-
Je oogen zijn zoo vol licht,
Ik hou van je, ik hou van je
En je neus en je mond en je haar
En je ogen en je hals waar
Je kraagje zit en je oor
Met je haar er voor.
Zie je ik wou graag zijn
Jou, maar het kan niet zijn,
Het licht is om je, je bent nu toch wat je eenmaal bent.
O ja, ik hou van je,
Ik hou zo vrees'lijk van je,
Ik wou het heelemaal zeggen-
Maar ik kan het toch niet zeggen