Sinds het prille begin van deze eeuw staan ze in de Volkskrant, de kleine essays die Kees Fens het kopje 'In het voorbijgaan' meegaf; in tegenstelling tot zijn andere artikelen gaan ze niet over een specifiek boek, maar over iets wat Fens heeft meegemaakt, meestal onlangs, en dan natuurlijk wel in het licht van het leven daarvoor, waar ook het lezen van zeer vele boeken toe hoort. Een ontmoeting, een tentoonstelling, een reis, een concert- Fens is in staat om het in zo'n verband te plaatsen dat het ons, die er niet bij zijn geweest, aangaat. Luchtige causerieën zijn het niet, zware filosofieën nog minder; de blik die in het voorbijgaan het essentiële opmerkt, is eigen aan Kees Fens.