Een laconieke, humoristische stijl die in elke zin een sterk, maar bedwongen gevoel laat zien: die karakteristiek geldt voor Willem Elsschot, en al evenzeer voor zijn Franse tijdgenoot Georges Duhamel. Niet vreemd dat diens Middernacht Elsschots lievelingsboek was.'U, meneer, u die er zo eenvoudig en aardig uitziet, u die me zo welwillend hebt laten praten, misschien kunt u me wel zeggen wat ik moet doen.' Zo besluit de eenzame, aan lager wal geraakte, nog jonge Louis Salavin, na urenlang in een nachtelijk café tegen een onbekende aangepraat te hebben, zijn indringende relaas.Hij had natuurlijk nooit het oor van zijn baas mogen aanraken - daar begon de ellende: ontslag op staande voet, niet meer aan het werk kunnen komen, met een verlammende onzekerheid als gevolg. De liefde wordt in de kiem gesmoord, de vriendschap gedwarsboomd. In Middernacht zien we iemand afglijden, maar een naar gezicht is het al met al niet: Duhamels mededogen en zijn fijne humor pakken de lezer in op een manier die we in onze literatuur alleen van Elsschot kennen. Georges Duhamel (1884-1966) werd tijdens de Eerste Wereldoorlog, waaraan hij als arts deelnam, beroemd met zijn boeken over het lot van de gewonden. Ook zijn reeks romans over de antiheld Salavin, waarvan Middernacht de eerste is, kende een groot succes. Hij won de Prix Goncourt en werd opgenomen in de Academie. In 1937 verleende de Universiteit van Amsterdam hem een eredoctoraat.