De grootste bewonderaar die Dante heeft gehad, was zijn stadsgenoot Giovanni Boccaccio. In oktober 1373 begon Boccaccio in een Florentijnse kerk een reeks wekelijkse lezingen over Dante's 'Divina commedia'. Canto voor canto gaf hij zijn commentaar op dit meesterwerk, en hij lardeerde zijn betoog met allerlei anekdotes en biografische details. Boccaccio moest door zijn ziekte de reeks in het volgende voorjaar afbreken en stierf het jaar daarop. Zijn kennis van Dante had hij gelukkig al in geschrifte vastgelegd; in de bewaard gebleven aantekeningen voor de Florentijnse lezingen, maar ook in een biografie: 'Vita di Dante' ('Het leven van Dante').'Het leven van Dante' is niet alleen een eerbetoon, het is ook een poging het goddelijke dichterschap van Dante in al zijn eigenaardigheden te begrijpen. Boccaccio put daarvoor rijkelijk uit de grote hoeveelheid anekdotes die hij in de loop der jaren over hem had opgevangen, veelal van mensen die Dante nog persoonlijk gekend hadden. We lezen over Dante's ijver, concentratievermogen, verbeeldingskracht en formidabele geheugen.Boccaccio geeft zeker geen kritiekloos portret: fijntjes memoreert hij Dante's eerzucht en politieke onhandigheid, die hem uiteindelijk op verbanning uit Florence zou komen te staan. En we lezen uiteraard over zijn befaamde ontmoeting met Beatrice, op dat ogenblik maar een meisje van acht jaar oud.