Sylvian Pons is een naïeve, bejaarde musicus, die als dirigent bij een schouwburgorkest werkt. Hij heeft twee zwakheden: hij houdt van lekker eten en is een hartstochtelijk verzamelaar van kunst. Ondanks zijn bescheiden inkomen is hij erin geslaagd een kunst- en antiekcollectie aan te leggen die een fortuin waard is. Noch zijn onsympathieke, ambitieuze familie, noch zijn hebzuchtige, bazige huishoudster mevrouw Cibot heeft er een idee van wat een schatten hij heeft vergaard. Als Pons ziek wordt en men erachter komt hoe rijk hij eigenlijk is, wordt iedereen uit Pons' omgeving bevangen door een goudkoorts, op zijn wereldvreemde vriend en huisgenoot Schmucke na, aan wie hij zijn bezittingen wil nalaten. Het kwaad overwint. Het gemengde gezelschap rondom Pons' doodsbed (de doortrapte advocaat Fraisier, de opportunistische huisarts Poulain, de meedogenloze mevrouw Cibot, een maniakale joodse schilderijenverzamelaar en een volslagen amorele uitdrager (die tussen de bedrijven door mevrouw Cibots echtgenoot vergiftigt) slaagt erin Schmucke de erfenis te ontfutselen.
Balzacs niet geringe verdienste is dat hij er steeds in slaagt naast deernis hilariteit op te roepen.
Neef Pons is weliswaar het tweede deel van Arme familieleden, een tweeluik waarvan Nicht Bette het eerste deel vormt, maar is niet een vervolg erop: het staat als een verhaal op zichzelf.

Guus Luijters in het Parool over Nicht Bette: 'De hoofdrollen zijn weggelegd voor Hulot, Valérie Marneffe en het verhaal dat alle kanten opvliegt en voortdurend verrast. Onmogelijk je bij deze geschiedenis te vervelen.'

Theo Kars vertaalde, naast werk van onder anderen E.M. Forster, Anatole France en Marguerite Yourcenar, de twaalf delen memoires van Giacomo Casanova, een vertaalproject waarmee hij veel lof oogstte in de pers.