Dublinezen is weliswaar het eerste werk van Joyce, maar allerminst eenvoudig. Het wordt altijd een verhalenbundel genoemd, maar is in feite een suite van epifanische inkijkjes in de verlamde ziel van de Dublinees in het begin van de twintigste eeuw. Het werk is nauw verbonden met de romans van Joyce, met name met Ulixes, dat ooit zelfs begon als verhaal voor Dublinezen. De verhalen zijn geschreven in wat Joyce zelf een stijl van ‘scrupulous meanness’ noemde: nauwgezette karigheid en nietsontziende narigheid. Hij schreef er een slordige tien jaar aan, en het is de kiem waaruit al zijn andere werk is gegroeid. Inmiddels is het klassieke werk honderd jaar oud en zijn de stilistische vernieuwingen misschien gemeengoed geworden in de wereldliteratuur, maar zoals Joyce het kon, kan niemand anders het.