Zolang de mensen leven en sterven en zich daarover verbazen hebben ze op allerlei manieren getracht met die totale waarheid in het reine te komen. Twee wijzen van reactie lijken daarbij dominerend, die van aanvaarding en die van verzet. Sterven is een natuurlijke voltooiing van het leven of het is een onnatuurlijke ingreep; de dood is een vriend of vijand. Rondom deze twee houdingen en de diverse nuances daartussen is deze bloemlezing opgezet. De samensteller heeft daartoe gekozen tot heden. Hij gelooft dat dichters op een bijzondere, essentiële wijze over de dood hebben gesproken, omdat het hun er nu eenmaal om gaat het leven tot zijn essentie te herleiden.
Maar tegelijk weerspiegelt zich in deze bloemlezing de verandering in mentaliteit die misschien getypeerd kan worden als één van religieuze zekerheid naar individuele twijfel. Daarmee is uiteraard lang niet alles gezegd, de poëzie over de dood is zo rijk en zo genuanceerd dat ze alleen voor zichzelf kan spreken; door haar te lezen worden wij aan ons zelf ontdekt en verrijkt en getroost