Ik schiet een wc-hokje in en doe mijn best bij mijn verstand te blijven. Zaklampen kunnen niet praten, dat weet ik zeker. Toch kan ik niet nalaten om in mijn zak te kijken. Ik frommel hem open en werp er een blik in. ‘Hoi!’ zegt meneer Goudvis, en hij zwaait met een knaloranje vin. ‘Leuk je te leren kennen.’ Snel doe ik mijn zak weer dicht, en dan doe ik hem bijna meteen weer open. Meneer Goudvis kijkt naar me; er komt een goudkleurige lichtstraal uit zijn bek – zijn bek van plastic, laat dat goed duidelijk zijn, die absoluut niet in staat is woorden te vormen. ‘Echt? En toch lijk ik iets tegen je te zeggen. Wat grappig.’ ‘Het is helemaal niet grappig,’ reageer ik. Maar mal als het is, waanzinnig als het lijkt, toch is het een opluchting iets te zeggen tegen een ander iemand, ook al is het maar inwendig tegen een zaklamp die niet kan horen… ‘O, ik kan je best horen, luid en duidelijk,’ zegt hij grinnikend. Dat is me te veel. Ik stop mijn hand in mijn zak en druk op het knopje. ‘Hallo?’ zeg ik, maar er volgt geen reactie. ‘Hallo? Hallo?’ Nog steeds niets. Ik haal hem eruit. Het ding. Ik staar naar de zaklamp, en die staart terug, of dat lijkt hij te doen, met zijn wetende oogjes. Langzaam adem ik uit, en ik probeer tot mezelf te komen. Zaklampen kunnen niet praten.