Kan een fantasy epos beter worden met elk nieuw deel? Fans van het genre zijn inmiddels vervolgen gewend die nergens heen gaan, dus je mag jezelf gerust knijpen over het hecht geconstrueerde Lied van IJs en Vuur. Het spel der tronen was een solide begin, De strijd der koningen overtrof de verwachtingen, maar Een storm van zwaarden bezegelt Martins faam als bijzonderste fantasy-auteur sinds die andere R.R.
De auteur had kunnen volstaan met de basics: vaardig getekende personages, overtuigende stemmen en dialogen, robuste verhaallijnen en een bevredigend onvoorspelbaar plot. Maar wat de serie uniek maakt zijn de boude keuzes. Geen enkel personage is veilig voor het beulszwaard (soms letterlijk) en de goeden verliezen niet alleen regelmatig van de schurken, je weet vaak niet eens wie goed of fout is.
Storm is van een bewonderenswaardige complexiteit. Eerdere gebeurtenissen die vooruit liepen op grote plotlijnen blijken schijnbewegingen; het aantal personages wordt fiks uitgedund in een grote veldslag en alles lijkt weer mogelijk. Robb poogt desperaat zijn rijk bijeen te houden, Jon keert innerlijk verscheurd terug naar de Muur, Bran vervolgt zijn spirituele queeste, Catelyn probeert haar familie te redden, Arya wordt steeds wolfachtiger tijdens haar omzwervingen, Daenerys groeit in haar rol en Joffrey's wreedheid baart zelfs zijn familie zorgen. In dit boek worden alle belangrijke personages beproefd: sommigen falen, terwijl anderen - net als Martin zelf - alleen maar sterker worden.
Er is maar een nadeel: dit derde boek is nóg dikker dan de vorige twee. In vertaling past het niet meer in een band. Om die reden verschijnt boek 3 in twee delen.