De doodsdrift is altijd een omstreden concept geweest, ook voor Sigmund Freud zelf. Freud muntte het begrip ter verklaring van verschijnselen die hem rond 1920 steeds meer intrigeerden: doelloze herhaling, geestdodende inertie en pure agressie. Veel filosofen en psychotherapeuten lieten zich inspireren door Freuds analyse van de krachten die het leven van binnenuit tegenwerken en ondermijnen. De Franse filosoof Gilles Deleuze heeft de doodsdrift altijd kritisch en creatief benaderd. Hij herinterpreteert de freudiaanse doodsdrift als een metamorfose van Eros. Deleuzes nieuwe duiding van de doodsdrift is ook klinisch relevant, want ze werpt een verrassend nieuw licht op schizofrene waanzin. Maar welke prijs moet Deleuze betalen voor zijn nieuwe interpretatie? Kun je pure destructie en geestdodende inertie uit het leven wegmasseren? In De doodsdrift revisited onderzoekt filosoof Paul Moyaert de zin en de onzin van de freudiaanse doodsdrift in het licht van een deleuziaanse metafysica. Paul Moyaert (1952) is emeritus gewoon hoogleraar aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte van de KU Leuven. Eerder publiceerde hij Schizofrenie. Een filosofisch essay over waanzin en Hoe schizofrenie zich redt. Zijn essay Opboksen tegen het inerte werd bekroond met de Van Helsdingenprijs.