Dat K.H. Miskotte een groot minnaar van de kunsten is geweest, heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken. Het blijkt in zijn dagboeken bijna van bladzij tot bladzij, en ook in zijn preken en theologische verhandelingen komt het op vele plaatsen tot uitdrukking.
Temidden van die kunsten fascineerde hem vooral de literatuur en het allermeest de poëzie, zozeer zelfs dat hij haar ergens 'mijn máitresse' heeft genoemd. In de dagboeken komen we een veelzeggende verzuchting tegen: Ach, het wordt een te zwaar oordeel in deze tijd der kerk te geloven; neemt men zijn plaats ernstig en onttrekt men zich niet, dan wordt in deze tijd de geest, door de theologie bedorven, immuun voor de poëzie, en, door de poëzie bedorven, voor de theologie.

Het ligt dus voor de hand dat een van die delen van Miskottes Verzameld werk uitdrukkelijk zijn omgang met de literatuur zou documenteren. Daarbij neemt het opstel 'Messiaans verlangen' een centrale plaats in. Ook een aantal opstellen van meer algemeen cultuurbeschouwende aard krijgt in dit deel een plaats.