Verdriet is een kwestie van missen, pijnlijk missen. Iets of iemand hoorde heel elementair bij je, had een plaats in je hart. Maar het mocht niet langer, kon niet langer. Je moet verder zonder dat iets, zonder die ander. Je moet leven met een leegte. In dit boekje probeert Hans Bouma aan te geven, dat leven met een leegte geen zinloos leven hoeft te zijn. Je kunt je volledig door je verdriet laten beheersen, maar je kunt het ook creatief verwerken. Als mens mag je altijd meer zijn dan je omstandigheden, dus ook meer dan je verdriet. Je identiteit reikt altijd verder. Steeds is er weer een weg, een verrassend perspectief.