Naast de ontdekking van de Nag Hammadi-teksten en de Dode Zeerollen, zijn in deze eeuw de archeologische opgravingen van manicheïsche teksten van bijzonder grote waarde gebleken. Vooral de vondst van de Keulse Mani-Codex in 1969 heeft eraan meegewerkt dat het manicheïsme steeds meer als de tweede hoofdstroom van het christendom wordt beschouwd.
Roland van Vliet beschrijft de historische invloed en de actuele betekenis van deze tweede hoofdstroom. Hij toont onder meer aan, dat verschillende dogma's in het katholieke christendom gegeven zijn met de reactie van Augustinus op zijn manichdische verleden. De leer van de erfzonde en predestinatie was het antwoord op de manicheïsche leer van de reïncarnatie. Mani (216-277) bracht het geloof in harmonie met het bovenzinnelijke weten. Centraal was voor hem de vrijheid van het waarheidsonderzoek van het individu.
De auteur komt tot een geheel nieuwe presentatie van de christologie en het dualisme van Mani. Als essentie van zijn denken noemt hij het liefde-offer van het goede dat zich met het kwade vermengt, waardoor het kwade overwonnen en omgevormd kan worden.