In Als de tranen zijn gedroogd ontmoet de eenzame Caren van Olfsen Emiel Evenhuis. Ze trouwen en krijgen een dochtertje. Voor Caren is haar geluk compleet, meer wenst ze zich niet. Emiel daarentegen is extrovert en minder huiselijk. Na verloop van tijd ontmoet hij zijn oude vlam weer en dienen de moeilijkheden zich aan. Als hij beseft wat hij gedaan heeft, wil hij terug naar Caren, maar ís er nog wel een weg terug?

In het tweede boek, Een sfeer van tederheid, heeft moeder Hetty Overbeeke moeite om haar twee opgroeiende tienerdochters van dertien en vijftien jaar in het gareel te houden. Telkens weer zijn er ruzies en krijgt Hetty het gevoel geen goede moeder te zijn. Van haar man Hans krijgt ze geen steun; die is druk bezig met andermans problemen en merkt niet welke strijd er in zijn gezin gaande is. Pas als Hetty overspannen blijkt te zijn, beseffen zowel Hans als de kinderen dat er iets moet gebeuren om het gezin bij elkaar te houden.

De omnibus wordt afgesloten met Geluk gaat eigen wegen. Tijdens de laatste oorlogswinter zijn in het gezin Wiegman drie onderduikers opgenomen. Tussen Ted, een van hen en Jittie Wiegman groeit een liefdesverhouding. Dan wordt Ted opgepakt en weet niemand waar hij gebleven is. Bovendien blijkt Jittie zijn kind te verwachten. De hoop dat alles goed zal komen zodra de oorlog voorbij is, blijkt ijdel, want Ted komt niet terug. Hans Mulder, een van de andere onderduikers trouwt met haar. Uit dankbaarheid? Of uit liefde? Jittie twijfelt, maar ze trouwt toch met Hans en samen bouwen ze een nieuw leven op. En dan staat op een goede dag Ted opeens voor haar neus...