Dit persoonlijke boek over het ziekteproces van een vrouw met een hersentumor en daaruit voortvloeiende epilepsie, rouw en leven na de dood is er één in de rij van vele dagboeken. De rode draad in het boek, de afspraak van weerzien na de dood en de epilepsie, zijn de zaken die het onderscheiden van andere soortgelijke uitgaven. Hoewel het een aardig, mooi uitgevoerd boek is, zal het door het persoonlijke aspect maar voor een bepaald aantal mensen herkenning bieden. De verbinding met het geloof versterkt dit. Het boek wil mensen brengen tot hun eigen vragen rond de dood. De auteur is vanaf 1974 professioneel actief op het gebied van maatschappelijke begeleiding van mensen met epilepsie en werkt bij het Instituut voor Epilepsiebestrijding Meer en Bosch-De Cruquiushoeve.