De hoofdstromen van Afscheiding (1834) en Doleantie (1886) vonden elkaar in 1892; toen ontstonden de Gereformeerde Kerken in Nederland. De geschiedenis van de Gereformeerde Kerken is er een van ups en downs, van eensgezindheid en breuk, van zegeningen en teleurstellingen. Het is er een die gekend wordt door jaartallen die getuigen van conflicten: 1926, 1944.
De auteur van dit tweedelige standaardwerk beschrijft de gereformeerde geschiedenis met een mengeling van afstand en betrokkenheid. Afstand, omdat de historische feiten gedocumenteerd hun plaats krijgen. Betrokkenheid, omdat de lezer kan proeven, dat het in de geschiedenis van de Gereformeerde Kerken gaat om mensen die leefden en leven vanuit een diepe overtuiging.
In dit tweede deel wordt de periode van 1936 tot 1975 beschreven. De hoofdstukken beginnen steeds met een beschrijving van de algemene situatie in Nederland in de betreffende tijd. Naast de 'grote' geschiedenis krijgen ook vele andere aspecten van de kerk aandacht die in een historisch overzicht vaak worden vergeten: ethische vraagstukken, diakonaat, zending, eredienst. In het slothoofdstuk geeft de auteur zijn visie op de toekomst van de Gereformeerde Kerken.

De auteur publiceert het werk onder eigen verantwoordelijkheid, maar werd tot schrijven uitgenodigd door de Commissie Herdenkingen 1834 -1886 -1892 van de Gereformeerde Kerken in Nederland.

De Gereformeerde Kerken in Nederland is geschreven voor een breed publiek van geïnteresseerden: theologen, historici, maar ook zij die vanuit een algemene belangstelling voor kerk en theologie kennis willen nemen van de geschiedenis van de Gereformeerde Kerken.