Elke zin in de Bijbel is het resultaat van een tweevoudige vertaling: in de eerste plaats de vertaling van de goddelijke boodschap door de eerste getuigen, die alle registers van hun beperkte woordenschat moesten opentrekken om de impuls van boven in mensenwoorden in te kleden, en vervolgens de teboekstelling door de nakomelingen, die het gehoorde door hun eigen oren, verstand en hand moesten laten stromen. Voor iedere normale bijbellezer komt daar dan als derde vertaalslag de overzetting in de eigen moedertaal bij. Dit alles betekent dat een objectieve 'waardenvrije' vertaling is uitgesloten, te meer omdat de Bijbel de gevoelswereld van geen van haar lezers onberoerd kan laten.