We zouden het wel willen - een leven zonder zorgen, zonder pijn, zonder verdriet. Een harmonieus bestaan, waarin we ongeremd mens kunnen zijn, prachtig, bloeiend mens. Maar het leven is anders. Behalve verrukkelijk ook moeizaam, ook frustrerend. Niet alleen een lust, ook een last. Leven is lief en leed, licht en donker, bloei en verval. Het is een hele kunst in weer en wind van het leven op de been te blijven. Is liet vaak niet om wanhopig van te worden? Toch mag je die kunst verstaan. Wat je ook- overkomt, je hoeft er niet onder te bezwijken. Je mag méér zijn dan je zorgen, je pijn, je verdriet. Diep in je zit een glanzende kern. Ook in de meest negatieve omstandigheden blijf je je unieke waarde behouden. Wat je ook overkomt, mens mag je zijn, onherroepelijk mens. Mens met een eigen gezicht.