‘Lieve Tjitske, het kost me moeite je los te laten. Ik heb je verzonnen en je een plek gegeven middenin het rauwe bestaan. Ik schonk je een vrije wil, je kon daarom je eigen afwegingen en je eigen keuzes maken en dat deed je - dat deed je steeds gerichter en gaandeweg krachtiger vanuit de persoonlijkheid die je bent geworden. Ik heb die ontwikkeling met vreugde gevolgd. Het zat je bepaald niet altijd mee, maar je knokte je door het verdriet en de teleurstelling heen. Zo nu en dan liep je aardig vast, zelfs zo dat ik mij geroepen voelde af te dalen in het verhaal. Ten diepste liet jij je wel voortdurend leiden door de droom die ik in je hart had gelegd en zo hield ik van je. Vaak verraste je me en soms schrok ik van de richting die je insloeg, bijvoorbeeld toen het op een lesbische relatie af ging. ‘Oei,’ dacht ik, ‘Tjitske toch, wat doe je nou! Past dat wel bij jou?’ Maar je deed het vanuit een zuivere liefde en dus was het goed.

Jou loslaten, kan ik dat eigenlijk wel? Okay, jouw verhaal is uit en voor de lezer is het dan over, maar lezers zijn maar mensen: ze kijken niet verder dan de einder van hun eigen leefwereld, na de laatste bladzij doen zij het boek dicht. Wat let mij echter om aan gene zijde van het kaft met je verder te gaan? Ik gun jou gewoon een heel nieuw perspectief.
Maar wie ben ik?’