Ethisch verantwoord handelen doen mensen niet vanzelf. Het moet geleerd worden, ook in de kerk. Daarom wordt in deze bundel gepleit voor de introductie van moreel beraad, als vast onderdeel van kerkelijk leven. De gedachte is niet nieuw. De oude kerk kende, in het spoor van Israël, grote aandacht voor leerlingschap in levensgedrag (disciplina). Ze institutionaliseerde die aandacht in de praxis van katechumenaat, dooponderricht en kerkelijke boete. De kerkvaders en de middeleeuwers legden grote nadruk op de 'ascese' als oefening in christelijk levensgedrag en op de ontwikkeling van 'deugd'. In Reformatie en Contrareformatie is grote nadruk gelegd op 'tucht' en 'gehoorzaamheid'.
De 19de-eeuwse opwekkingsbeweging heeft geleefd uit het streven, leer en gedrag op elkaar af te stemmen. De methoden waarmee in die verschillende tijdperken te werk werd gegaan, zijn nu achterhaald. Dat geldt ook voor de overgedragen inhouden van moraal: nieuwe tijden vergen nieuwe mores. In de kerk zullen we ons blijvend door dezelfde grondwaarden - liefde, gerechtigheid, waarachtigheid, barmhartigheid - laten inspireren, maar in nieuwe situaties en tegenover nieuwe problemen zijn er nieuwe gedragswijzen nodig om die waarden te realiseren. Die gedragswijzen kan de bijbel ons niet voorschrijven en het kerkelijk gezag evenmin. We ontdekken ze wellicht het beste door onderling beraad, met behulp van goede informatie, vanuit de wil om 'rekenschap af te leggen van de hoop die in ons is'.
In deze bundel wordt onderzocht of dat juist is en hoe dat onderlinge beraad gerealiseerd kan worden. Daarbij wordt voortgebouwd op alles wat in kerkelijke vormingscentra, in lekenbeweging en toerustingswerk, al is gedaan en geleerd.