De geschiedenis van de joden in het Palastina niet met de val van Jeruzalem en de ondergangvan de tweede tempel in het jaar 70, zoals vaak te onrechte wordt gedacht. Nog eeuwenlang maakten de Joden er de meerderheid van de bevolking uit. Pas nadat het christendom in de Byzantijnse tijd staatsgodsdienst was geworden en de vervolging van de Joden toenam en bekeringen onder dwang regel werden, raakten de Joden er in de minderheid. Maar nooit zijn de Joden geheel uit hun land verdreven. En telkens keerden er ook in vroeger eeuwen Joden vanuit de diaspora terug naar het land van hun voorvaderen. In dit boek beschrijft Michael Kruppe op een overzichtelijke en handzame wijze de strijd van de Joden om woonachtig te blijven in hun eigen land. Hij behandelt de tijd van de verwoesting van de tempel tot aan de opkomst van het zionisme aan het eind van de negentiende eeuw, waarin achtereenvolgens de Romeinen en de Byzantijnen, de Arabieren, de Europese kruisvaarders, de Mamaloeken en de Ottomaanse Turken de dienst uitmaakten in het Heilige Land.

De Romeinen noemde het land van de Joden Palestina, letterlijk land van de Filistijnen. Het was een scheldnaam. Men probeerde zo de historische herinnering aan de Joden uit te wissen. In dit boek wordt daarom veelduidig de Joodss aanduiding Land Israël Erets Jisrael gehanteerd een begrip afkomstig uit de godsdienstige wet.