De tweede-eeuwse bisschop Ignatius van Antiochië geeft in zijn brieven blijk van een sterk verlangen naar de dood. Aan de gemeente te Rome drukt hij zich daarover gepassioneerd uit: ,,ik smacht ermaar te sterven" (Ro 7,2). De vraag waarom Ignatius deze wens had, en daarbij herhaaldelijk zelf depreciërende uit [1] spraken doet (zoals in Ro 9,20), is nog niet bevredigend beantwoord. De zeven authentieke brieven die we van Ignatius hebben zijn voor velerlei uitleg vatbaar, en studies over Ignatius resulteerden in zeer verscheiden pogingen om de doodswens van de bisschop te verklaren.

In een strikt verhalend betoog schetst de auteur ontwikkeling en optreden van de apostel der Nederlanden. Diens leven en werk worden verhelderd vanuit de klooster- en missiegeschiedenis van de vroege middeleeuwen.

In de levensschets komt naar voren hoe verschillend de werelden waren waarin Willibrord achtereenvolgens heeft verkeerd: het Romeinse christendom dat op zijn Engelse geboortegrond ingang had gevonden, het Keltisch monnikendom dat hij bewust in Ierland opzocht en de Frankische kerk en samenleving waarmee hij te maken kreeg bij zijn komst naar het continent.

Bij de beschrijving van het missiewerk wordt zijn vermogen zich aan te passen zichtbaar. Willibrord blijkt een overgangs- figuur: hij past niet meer in het profiel van de Frankische zendelingen die vóór hem werkzaam waren geweest in de landen van de huidige Benelux, maar hij is ook nog geen duidelijke vertegenwoordiger van de Romeinse kerkelijkheid, die na hem in Bonifatius volop gestalte kreeg.