'We kunnen er niet onderuit: we beleven emotionele tijden. Waar men ook kijkt, commotie is de norm, intensiteit de vorm.’ Zo begint het recentste boek met essays van Stefan Hertmans, waarin hij ons verlangen naar een arcadisch bestaan fileert. Waarom moeten we alles wat we van waarde achten – seksualiteit, identiteit, kunst en literatuur, sociaal engagement – onophoudelijk opfokken voor het grote doel? Kunnen we de dingen niet meer in hun waarde laten zonder ze uit te kauwen? Wellicht hebben we zo’n intens gevoel van verlies, omdat we voortdurend een fictieve persoonlijkheid najagen. Het is niet verwonderlijk dat Hertmans in dit boek uitgebreid aandacht besteedt aan kritische schrijvers als Michel Houellebecq, Søren Kierkegaard en W.G. Sebald, over wie hij met grote instemming schrijft.

‘Hertmans schrijft zo prikkelend dat ik meteen zijn mening wil weten over alles wat ik recentelijk heb gelezen.’ – Elsbeth Etty in NRC Handelsblad

‘Essays die met kracht van argumenten en vaak in superieure, lenige en soms ook geestige formuleringen kritiek leveren op ideeën en praktijken die het culturele leven momenteel beheersen. (…) Een ronduit indrukwekkend boek.’ – De Groene Amsterdammer

‘Er bestaan essayboeken waarvoor je graag een hele kast romans weggeeft, schrijft Stefan Hertmans. Misschien geldt dat ook wel voor zijn nieuwe bundel.’ – De standaard