In Verloop van jaren is de taal als altijd bij Remco Campert licht en transparant. Hij voert de lezer naar een onbekend gebied vol weemoedige vreugde, waar de herinneringen even tastbaar zijn als de belevenissen van de nieuwe dag. 'Eindelijk lag ik naast haar
ze wilde dat ik haar bezat
maar mijn lichaam taalde er niet naar
het was net als een gedicht
je moet het eigenlijk niet schrijven
wil je het behouden'