In Als werden wij ergens ontboden houdt Miriam Van hee het spanningsveld tegen het licht tussen het zoeken, het reizen, de afweging eropuit te gaan, en om thuis te blijven. Haar subtiele en onheilspellende verzen wiegen tussen verlangen en heimwee. Daartussenin: onmacht. Onder de oppervlakte sluimert er steeds een existentiële dreiging, een angst, een troost van de natuur en wordt geborgenheid als illusie onderuitgehaald.

en van onze wijnglazen met hun bezinksel>br> van licht, van onze langwerpige schaduwen
onze lachwekkende dromen en ons>br> kortstondig geloof in deze kleine vallei