Na het overlijden van zijn vader breekt voor Leon Wieseltier het traditionele jaar van rouw aan. Iedere dag gaat hij naar de synagoge om kaddsj te zeggen, het gebed ter nagedachtenis van een overledene. Tussen zijn gebeden en de dagelijkse beslommeringen door verdiept Wieseltier zich in klassieke, middeleeuwse en moderne joodse teksten, op zoek naar de geschiedenis en betekenis van Kaddisj. Iedere dag bestudeert hij teksten en legt hij niet alleen zijn overpeinzingen vast in een dagboek, maar doet tevens verslag van het leven in zijn synagoge en de manier waarop zijn familie het verlies verwerkt. In de confrontatie met de bestemming en het lot van zijn volk worstelt Wieseltier met problemen als verlies en geloof, vrijheid en voorbeschikking en de betekenis van tradities.