Na zijn dood bleek W.F. Hermans een persklare novelle te hebben nagelaten. De satirische fragmenten uit dit door de kritiek matig ontvangen laatste boekje doen denken aan zijn allereerste proza; karakteristieken van het surrealisme vallen daarbij het meest in het oog. Dode mensen gaan weer spreken, de natuur overwoekert de mens en situaties zijn vaak licht hallucinerend. 'Ruisend Gruis' gaat over een professor die een gaatje in de muur van zijn zojuist gekocht huis boort. Gruis komt er in een straal uit en bedelft de arme wetenschapper. Zijn dochter wordt overwoekerd door een hangplant die in het ziekenhuis de vorm van het woord HELP aanneemt. Tussendoor maakt de schrijver allerlei toespelingen op de maatschappelijke actualiteit. Minister Pronk heeft een half afgetrokken stofzuigersgezicht en iemand die Kok heet had, volgens Hermans, beter een loopbaan als cuisinier kunnen kiezen.