Anneke Brassinga slaat met 'Verschiet' nieuwe wegen in: geluk, verdriet en verlangen zijn niet meer verborgen achter de woorden, maar breken door het oppervlakte van haar taal heen. Nooit eerder schreef zij zo bijtend en rechtstreeks, en ook zo ontroerend, over de grote dingen van het leven: Op water lopen kan, voor wie bereid is om de zee te drinken. 'Verschiet' is doortrokken van afscheid van geliefden, lijden en dood, maar geeft ook troost, in de vorm van kleine dingen: een fluitende merel, de luchtbel van een waterspin, de schoonheid van een uitzicht.