In 'Tong en trede' speelt de taal een cruciale rol. De beelden en plaatsen in deze bundel - een orkestbak in een vergrootglas, een ontheemde tramrit, of de voorstellingen van een (gefingeerde) lifter - zijn puur opgetrokken uit taal; je hoeft er niet te zijn om ze te zien. Tegelijkertijd is de taal een gesprekspartner die men moet wantrouwen. Deze is in staat te verbroederen ' maar drijft tegelijkertijd de mensen die in de gedichten optreden uiteen. Zij dient de dichter door zijn observaties in woorden te vangen, maar laat ook zijn blik ontsporen. Zij heft grenzen op, maar geeft daarnaast op pijnlijke wijze haar beperkingen aan. In Erik Lindners omgang met de taal krijgt elk woord een bepaalde, zeer specifieke spanning. Dit levert huiveringwekkende poëzie op, die de lezer nog lang in het geheugen gegrift zal staan.

Van Erik Lindner (1968) verscheen eerder de bundel 'Tramontane', bij uitgeverij Perdu. Hierover schreef T. van Deel: 'Het is duidelijk dat het Lindner te doen is om de verhouding tussen beweging en stilstand, en daarmee ook tussen werkelijkheid en taal, of liever: gedicht. In beweeglijk-onbeweeglijke vormen proberen deze gedichten de vergankelijke werkelijkheid vast te leggen.'