De Pisaanse Canto's' vormen wellicht de beste toegang tot het poëtisch labyrint van Ezra Pound (1885-1972). Anders dan in zijn overige Canto's cirkelen de citaten en allusies waaruit een overgroot deel van de tekst bestaat, hier om één centrum: de gebroken stem van de gevangen dichter zelf. Vanuit dit middelpunt kunnen de heterogene fragmenten geïnterpreteerd worden als herinneringen, waarnemingen en verwachtingen: verleden, heden en toekomst worden meegevoerd in de bewustzijnsstroom die de elf innerlijke monologen van deze 'Pisaanse Canto's' vormen.