De stukken in dit boek zijn voor een deel geschreven in de margevan twee vorige essaybundels, Terugschrijven (1987) en Striptease van een ui (1993), en voor een deel als vervolg erop. Het gaat hier om het lezen zelf, als kunst en kunde.'Ik ben er stellig van overtuigd dat je pas weet wat je leest wanneer je een boek opnieuw leest. Dat gebeurt al wanneer je aan je lectuur terugdenkt; het nadenken is in zekere zin herlezen. Herlezen is voor een lezer een belangrijk middel om zich alles wat er in de eerste ronde onbewust tussen lezer en tekst gebeurt, bewust te worden en daardoor het boek eigen te maken. Anders gezegd: de reflecterende lezer, de herlezer, doet expliciet wat de naïeve lezer onbewust doet: hij geeft rekenschap van de verschillende fasen die de gewone lezer, als hij de tekst op de voet volgt, doorloopt.'Meer speelruimte bevat zulke leesverslagen, bovendien leest Vogelaar die van andere medeplichtige lezers, schrijvende lezers en lezende schrijvers; in een aantal gevallen blijkt herlezen ook herzien te worden. Als speelruimte onder meer de literaire ruimte vormt waar de transformatie plaatsvindt van ongeschreven naar geschreven wereld, is dat ook de plaats waar de lezer de rol van de schrijver overneemt, waar hij doorschrijft op wat hij gelezen heeft. 'De lectuur van de actieve lezer is de uitvoering van het werk, en die kan zo eigenzinnig zijn dat je zou kunnen spreken van roman X in de vertolking van lezer Y.