In 2004 krijgt David Rieff te horen dat zijn moeder, Susan Sontag, aan leukemie lijdt en waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. Het enige doel van zijn moeder is overleven, tegen alle prognoses in, desnoods tegen de prijs van een verschrikkelijke lijdensweg. Sontag ondergaat chemotherapie en een beenmergtransplantatie, maar er is geen kruid gewassen tegen de dood. Langzaam gaat ze ten onder, vechtend, hopend, zich vastbijtend. Haar zoon wordt verscheurd door verdriet, wroeging en schuldgevoel, en zoekt troost, die hij uiteindelijk vindt in haar dagboeken en uitspraken: 'Eenmaal in het dal van de droefenis, sla je vleugels uit'.


Zwemmen in de zee des doods is een intens persoonlijk portret van een warme en openhartige moeder-zoonrelatie en tegelijk een indrukwekkend en waardevol verslag van de doodsstrijd van een kankerpatiënte.