Het ontruimen van het ouderlijk huis na de dood van zijn moeder voert de zoon terug naar zijn jeugd in de jaren vijftig. Het zijn vooral de gewone, alledaagse, met betekenis geladen voorwerpen die zijn herinneringen op gang brengen. Een boodschappentas, een kookboek of een bril worden grillige gidsen naar een gereformeerde jeugd, een kindertijd die getekend werd door ziekte en dood. Uiteindelijk komt hij tot iets als een vergelijk tussen de benauwdheid van toen en het nagekomen begrip van iemand die, zelf gezegend met kinderen, zo goed en zo kwaad als het ging volwassen is geworden.

Gesloten huis is een ontroerend, geestig en tot nadenken stemmend boek over ouderschap en kind zijn; en een prachtige autobiografische roman over waanzin en rouw