Klagen, dat kan altijd nog. Als er weer eens een kip uit het kippenhok wordt gehaald om geslacht te worden, zegt de ene haan tegen de ander dat de vooruitzichten steeds somberder worden, waarop de andere haan antwoordt dat ze voorlopig nog leven en het hun niet al te slecht gaat, klagen, dat kan altijd nog. Met hun dialoog aan het begin van Het verdriet van de hanen is de toon gezet: beurtelings ironisch, poëtisch en filosofisch overziet György Konrád het leven vanuit het perspectief van Kalligaro, een oudere man die nog maar weinig in het vooruitzicht heeft, maar juist daarom ook afstand kan nemen tot de dingen die voor anderen zo vreselijk belangrijk zijn. In verhalen die vaak tot de essentie zijn ingedikt, mijmert Konrád over onderwerpen als ouderdom en roem, het platteland, de holocaust, de voordelen van de eenzaamheid en de bevrijding van levenslange lasten. Het lijkt allemaal achteloos genoteerd, maar alleen grote schrijvers weten de onderwerpen zo naar hun hand te zetten.