In Wit is altijd schoon heeft Leo Pleysier voor een prachtige, originele vorm gekozen om de gecompliceerde gevoelens te verbeelden van een zoon bij het overlijden van zijn moeder; een moeder die hem zijn leven lang bedolven heeft onder haar gepraat. Het resultaat is een ontroerend en liefdevol portret van die moeder en een buitengewoon opgewekte roman over rouw, afkomst en taal.