Door iedereen verbannen uit het stiekeme Holland; zo voelde Willem Frederik Hermans (1921-1995) zich toen hij in 1973 vanuit Haren naar Parijs verhuisde. Achttien jaar zou hij er blijven. In de columns en essays die hij schreef tussen 1973 en 1991 (toen hij naar Brussel verhuisde), zien we hem als betrekkelijk opgeruimd bezoeker van musea, bioscopen, parkjes en vlooienmarkten. Bevrijd van de Nederlandse universiteit en het 'neerdrukkende' culturele klimaat, was hij in Parijs tamelijk gelukkig. Hermans had een afkeer van scribenten die zonodig naar Parijs moesten. Toch bent u er zelf ook heen gegaan, werd hem in 1981 voorgelegd. 'Ja, maar kijk, als ík het doe, is het wat anders,' luidde zijn repliek. Dat dit meer was dan een grapje, bewijst deze keuze uit de Parijse stukken van een groot schrijver en ongenadig polemist die niet alleen door de taal met zijn vaderland verbonden bleef, maar die tevens een scherp oog ontwikkelde voor de taal, zeden, kunst en architectuur van zijn nieuwe thuisland.