In de late Middeleeuwen had men heel precieze opvattingen over hoe het moest, sterven. En leven. Maar speciaal voor het sterven bestonden nauwkeurige aanwijzingen, vervat in de zogenaamde Ars Moriendi, die aanstaande doden precies voorschreven hoe de laatste adem uitgeblazen moest worden zodanig dat niet de duivel er onverhoopt met de ziel vandoor zou gaan, maar dat die onbekommerd zou kunnen opstijgen tot God.
De tips voor het juiste sterven die daarin gegeven werden, waren niet overmatig subtiel, maar ze gaven wel een zeker houvast. Men wist precies wat een 'goede dood' was: een manier van sterven die het zielenheil niet in gevaar bracht. Ook over wat het heil van de ziel wel of niet bedreigde was men blijkbaar uitstekend geinformeerd.
In verschillende tijden en culturen zijn er verschillende opvattingen gepropageerd en uitgeprobeerd om het sterven 'goed' te laten zijn - opmerkelijk vaak komen die aanwijzingen erop neer dat men er niet te veel gedoe van moet maken. Niet klagen, niet huilen, niet steunen, weggaan zonder omkijken, een snel afscheid. Een voorbeeldig sterfbed wordt bijvoorbeeld dat van Socrates gevonden zoals beschreven door Plato. Net zoals later voor de christenen is ook voor Socrates de dood een overgang nar een ander leven, niet het einde van alles. Dat lag, en ligt, voor velen anders.
In dit nummer van Raster komt in verschillende beschouwingen aan de orde hoe er over het sterven, en vooral het goede sterven, gedacht is en nog gedacht wordt. Waarbij als vanzelf het leven meedoet. Bovendien ontwierpen een aantal schrijvers, dichters en tekenaars een hedendaagse ars moriendi.